BADENDE VROUWEN

‘De badenden’, Luciano Fabro Antwerpen

Ze staan er als gekleed in eigen huid, die
Italiaanse courtisanes van afstand en begeerte.

Verspieders op de grens van strijklicht
tussen vroeger en water, tussen land en later.
Een roedel van nooit voltooide lijven.

Die uit de tijd gaan zitten in de schaduw
van hun zinnelijke ik. En dan het spel maar
spelen van blad en steen en waterschaar.

Een kasteel van vrouwen in een heerschap
van water dat luistert naar hun ademringen.
Dat langzaam indrinkt wie er woont.

Als het nu gaat regenen, zal ook wie blind is,
meteen gelukkig zijn. Dan hoor je vol
hun schildpadhart van klappersteen.