ZINKGATEN IN ZEE

“Rage, rage against the dying of the light”, Dylan Thomas

Zinkgaten zijn net als bomen visionair. Ze weten beide
dat de lente komt: niets wordt iets en kloven dichten kloven.

In zee tonen ze vluchtroutes van grote droogte. Het diepe
kent hongersnood en sterfte. Inktvissen en neteldieren
smokkelen- uit leefzuchtigheid - hogere waterlagen leeg.

Het uitdrogen van zee is een kussen van traagschuim.
Verbindt alsnog de lente met het anderland. Dode zee
wordt humanitaire zee. Dwingt vissen die kant op te gaan
van wolken en van regen.

Tijd voor lange nachten vol geschaarde gesprekken.
Hoogtij voor scholen vol achterhoedevechters.